Culturele revolutie: een nieuw verdienmodel
En jawel hoor, de culturele sector mag met veel beperkende voorwaarden weer open. Zoals gebruikelijk is er vooral geklaag, want er kan niet op volledige capaciteit worden gedraaid en om 22 uur klaar zijn, is ook al lastig. Maar is dat wel zo? Tijd voor een nieuw verdienmodel?
Van een sector die zich voorstaat op haar creativiteit, zou je na 2 jaar thuiszitten wel wat meer creativiteit verwachten. En eerlijk gezegd: aan de marketeers, communicatieprofs en productiemedewerkers ligt het niet. Die hebben volop ideeën.
Het zijn eerder de opgeblazen ego's van artiesten, creatieve directies en soms zelfs zakelijke directies, die de sector meer beperkingen opleggen dan de overheid op dit moment doet.
Het is natuurlijk zwaar k*t dat er een sluitingstijd van 22 uur geldt. Zelf ben ik meer een nachtdier dan avondmens. Dus ik heb niet zoveel aan een openingstijd van 5 uur 's morgens. Ik werk, kom rond 19 uur thuis, sport en eet wat en dan begint mijn avond rond een uur of negen. En dan was ik toch al echt om 7 uur op. Dus ik snap wel dat theatermakers roepen dat ze pas om 20 uur beginnen, omdat ze anders de zalen niet vol krijgen.
Tegelijkertijd, in een crisissituatie moet je soms de tering naar de nering zetten. als mijn collega's om 16.30 uur naar huis kunnen om de kinderen van de opvang te halen, dan moet ik dat ook kunnen, nietwaar?
En Sanne Wallis de Vries verkondigde gisteren bij Op1 dat theaterbezoekers vooral 60+ers zijn. Die pensionado's hebben de hele dag geen ruk te doen. Hoezo kunnen die niet al om 19 uur in het theater zitten?
Ok, die beperkte zaalcapaciteit, dat is wel een dingetje. Maar ook daar wordt weinig creatief mee omgegaan hoor. Volledige shows worden nu gecanceld, omdat ze uitverkocht waren. Na eerdere ervaringen zit niemand te wachten op belrondjes om teleurgestelden de deur te wijzen vanwege de beperkte zaalcapaciteit.
Maar theaters verkopen al jaren zitplaatsen met een prijsdifferentiatie op basis van zicht op het podium. Met een beperkte zaalcapaciteit, is die eerste rang sowieso minder waard. Dus waarom verkopen ze geen kaartjes op basis van zaalprioriteit: de voorstellingen gaan door. Wil je de garantie dat je bij beperkte zaalcapaciteit welkom bent, betaal je meer. Ben je bereid de inhaalvoorstelling te zien, betaal je minder voor het flexticket. Bijkomend voordeel is dat voor die inhaalvoorstelling meer tickets verkocht kunnen worden. Ideaal dus voor succesvolle artiesten die uitverkopen.
Vanzelfsprekend blijft het lastig voor eenmalige en kleinschalige producties die hun zaal niet helemaal uitverkopen. Maar je kunt je afvragen of de inkomsten uit ticketverkopen daadwerkelijk een substantiële bijdrage leveren aan de begroting van de productie. Dat lijkt eerder een druppel op een gloeiende plaat.
Het ultieme middel is natuurlijk een culturele revolutie: waarbij makers gewoon doorspelen voor volle zalen. Boetes en sluiting tot gevolg. Maak er maar een opstand van. En begin in leegstaande particuliere plekken te spelen. Gefinancierd door liefhebbers en de grootverdieners in het culturele veld. Want laten we wel zijn. Al die klaagzangen van BN-ers zijn een gotspe.
Vanuit hun met kunst behangen grote huizen Instagrammen ze wat af. Alsof ze droog brood vreten naast al die flessen wijn van de vega-catering. Maar de Youp van 't Heks, Sanne Wallissen en Fred van Leers zwemmen in hun zuurverdiende geld. En hebben een netwerk van schnabbelaars die allemaal wel een tikkie minder kunnen.
Ze werken keihard voor hun geld, maar het is niet zo dat ze van een modaal inkomen moeten rondkomen, zoals een deel van hun publiek wel doet.
De Engelsen zeggen het zo mooi: put your money where your mouth is. Investeer in een culturele revolutie. Luister eens naar je marketeers die denken in oplossingen. Wees ongehoorzaam en recalcitrant als een kunstenaar en heb schijt aan de regels uit Den Haag. Want tot nu toe is er zo braaf geluisterd en heeft het werkelijk waar geen ruk opgeleverd. Behalve dan die NOW-steun. Je publiek verdient meer dan dat!
